Pulmonary embolism (PE) and venous thromboembolism are two clinical manifestations of a single entity - venous thromboembolism. PE usually occurs through due thrombi from the lower veins, and in 10-15% of cases are due thrombus from upper veins or right heart failure. Significance is mainly determined by the frequency (1/1000 per year in the adult population; less in younger but significant increase with increasing age), the risk of mortality is important in acute and chronic diseases that are associated with this clinical manifestation. Acute pulmonary embolism is often fatal, with a mean annual mortality of about 30% in untreated. Many deaths occur because of recurrent PE within the first few hours after the initial event. In the nineteenth century, Virchow the mechanism of thromboembolism categorized into three groups: changes in the blood vessel wall, a reduction of blood flow (path) and changes in the composition of the blood (hypercoagulable, prothrombotic). Modern interpretation of the pathogenesis of thromboembolism, which is processed corresponds Virhovljevom concept. In general thromboembolic events can be a result of complications of individual risk factors as increased thrombotic potential.

Miksofibroliposarkom je miksoidni mekotkivni tumor. Za postavljanje tacne dijagnoze, potrebno je da se drzimo
nekoliko kriterijuma, uglavnom patoloskih. Najvazniji je,svakako, pleomorfozam sa celijskom atipijom izrazenom u,
najmanje,10% tkiva..Većina nastaje u površnim slojevima potkožnog tkiva ili u dermisu. Jasna razlika izmedju low
grade MFLSa i high grade MFLSa nije jasna. Medjutim, rekurentni low grade miksofibroliposarkom je infiltrativan, a
zna da bude vrlo agresivan.Tako metastatske tumore mozemo naci u mezenterijumu,plucima,bubrezima,pleuri i
kostima,i drugim udaljenim organima. Ovakva vrsta tumora vrlo je cesta u donjim ekstremitetima starijih pacijenata.Prognoza i terapija varira od slučaja do slučaja. Lečenje je hirurško a ponekad podrazumeva i hemioterapiju i zračenje. 

Osteoporoza se definiše kao sistemski skeletni poremećaj sa smanjenom koštanom masom i mikroarhitekturalnim oštećenjem koštanog tkiva. Faktori rizika su pojave koje znatno menjaju očekivani apsolutni rizik, odnosno verovatnoću pojave bolesti u odredjenoj populaciji. Starenje i pušenje su najčešće navodjeni faktori rizika za razvoj osteoporoze. Cilj našeg rada bio je da utvrdi najčešće prisutne faktore rizika za nastanak osteoporoze. U našem istraživačkom radu je obradjeno ukupno 88 bolesnika koji su podeljeni u dve grupe prema broju popušenih cigareta i dužini pušačkog staža. Rezultati su pokazali da faktori rizika: loše životne navike (pušenje i uzimanje kafe), su značajno zastupljeni kod pacijenata obolelih od osteoporoze. Kako bi smo blagovremeno sproveli lečenje, zaključili smo na osnovu dobijenih rezultata, da je potrebno aktivno tragati za faktorima rizika odgovornim za nastanak osteoporoze.

Dijagnostikovanje različitih patohistoloških promena u prostati u najvećem broju slučajeva bazira se na sigurnim benignim, odnosno malignim karakteristikama. Periacinusne pukotine (PP) spadaju u pomoćne dijagnostičke kriterijume i opisuju se kao nesigurne maligne karakteristike. Na osnovu prisusutva i obima PP, pregledanih na velikom mikroskopskom povećanju (400x), žlezde su svrstane u 3 grupe: grupa 1–žlezde bez periacinarnih pukotina ili kod kojih su periacinarne pukotine prisutne u ≤50% žlezdane cirkumferencije; grupa 2–žlezde sa periacinarnim pukotinama prisutnim u >50% žlezdane cirkumferencije, a nalaze se u <50% prisutnih žlezda i grupa 3-žlezde sa periacinarnim pukotinama prisutnim u >50% žlezdane cirkumferencije, a nalaze se u ≥50% prisutnih žlezda. Cilj našeg rada bio je da se utvrdi značaj prisustva PP u adenokarcinomu prostate (ADKP) Gleason score-a 7(3+4) i 7(4+3) i da se korelacionom analizom njihovog odnosa prema parametrima od prediktivnog značaja (preoperativne vrednosti serumskog prostata specifičnog antigena, tumorski volumen, klinički stadijum i stepen fokalne neuroendokrine diferencijacije) utvrdi postojanje razlike u njihovoj pojavi u navedenim ADKP. Istraživanje je obuhvatilo 33 ADKP Gleason score-a 7, odnosno 26 (78,79%) ADKP 7(3+4) i 7 (21,21%) ADKP 7(4+3). Kod ADKP Gleason 7(3+4) periacinusne pukotine se češće javljaju kod tumora koji su manji, bolje diferentovani (stvaraju više PSA), koji se dijagnostikuju u manje uznapredovalim kliničkim stadijumima i koji pokazuju manji stepen fokalne neuroendokrine diferencijacije. Kod ADKP Gleason 7(4+3) periacinusne pukotine se češće javljaju kod tumora kod kojih se stvara manja količina serumskog PSA (slabije diferentovani) i kod tumora koji su dijagnostikovani u uznapredovalim kliničkim stadijumima. Periacinusne pukotine predstavljaju češći nalaz kod adenokarcinoma prostate Gleason score-a 7(4+3) koji imaju goru prognozu, što PP svrstava u red važnih pomoćnih kriterijuma za dijagnozu adenokarcinoma prostate.

The aim of this study was to evaluate the diagnostic accuracy of ischemia modified albumin (IMA) alone, or in combination with cardiac troponin T (cTnT) and electrocardiogram (ECG) findings for diagnosis of acute coronary syndrome (ACS). The study included patients with acute chest pain suggestive on ACS, recruited within 6 hours from onset. Patients were classified in ACS group and non-ischemic chest pain group (NICP). Of 84 patients, 49 were diagnosed with ACS and 35 with NICP. IMA was significantly higher in ACS group (p<0.0001). The area under receiver operating curve for IMA in ACS diagnosis was 0.95 (p<0.0001). Sensitivity and specificity of IMA for ACS diagnosis were 89.8% and 91.4%, respectively. IMA significantly (p<0.05) improved the sensitivity of ECG and cTnT, alone, and in combination. Sensitivity and negative predictive value of combination of IMA, ECG and cTnT for diagnosis of ACS were 100%. IMA is useful for diagnosis of ACS, in combination with ECG and cTnT.

Postavka našeg istraživačkog problema zasniva se na dokazivanju korelacije difuznog oštećenja neuronskih i neneuronskih supkortikalnih struktura oslabljenom vaskularizacijom u dužem premorbidnom periodu sa kliničkom manifestacijom kognitivne disfunkcionalnosti. Glavni cilj našeg istraživanja je vizualizacionim metodama (CT i MRI) dokazivanje atrofije supkortikalnih moždanih struktura i povezavanje sa kognitivnom disfunkcionalnošću po obimu do dementne mnestičke deteoriracije. Istraživanje je sprovedeno u dve istraživane grupe bolesnika na bolničkom lečenju, A i B, koje su istovremeno sebi i kontrola. Obe grupe činilo je po 40 bolesnika oba pola životne dobi od 50 do 70 godina. Rezulati našeg istraživanja su potvrdili da je kognitivno funkcionisanje oštećenjo kod svih bolesnika sa utvrđenom supkortikalnom moždanom ishemijom i redukcijom neuronskih i neneuronskih supkortikalnih struktura dijagnostikovanih vizualizacionim imidžing dijagnostičkim metodama. Disfunkcija kognicije po težini je recipročna psihometrijski potvrđenom obimu supkortikalna atrofije, tj. redukcije moždanih struktura.

Dijabetesna retinopatija je najčešća mikrovaskularna komplikacija šećerne bolesti i jedna je od vodećih uzroka slepila kod odraslih uzrasta 20-74 godina. Učestalost mikrovaskularnih komplikacija dijabetesa je jasno povezana sa trajanjem dijabetesa, kvalitetom metaboličke kontrole i sistolnim krvnim pritisakom. Cilj rada bio je da se utvrdi incidencija i odrede karakteristike faktora rizika za razvoj retinopatije kod bolesnika sa dijabetesom tip 2. Studija je obuhvatila 100 ispitanika sa dijabetes melitusom tip 2, prosečne starosti 61,95±3, 98 godina. Pacijenti su podeljeni u dve grupe: pacijenti sa dijabetesom tip 2, na terapiji oralnim antidijabeticima, činili su grupu I, pacijenti sa dijabetesom tip 2 na kombinovanoj terapiji činili su grupu II. Analizirali smo anamnestičke podatke, stil života i porodičnu istoriju, štetne navike pre svega pušenje. Od kliničkih karakteristika utvrđena je telesna masa, visina, obim struka, arterijski pritisak, urađene su standardne biohemijske analize. Dijagnoza dijabetesne retinopatije postavljena je na os- novu modifikovane Međunarodne klasifikacije retinopatija. Ispitanici studijske grupe II, imali su statistički značajno duže trajanje bolesti u odnosu na ispitanike kontrolne grupe (p<0,001). U odnosu na antropometrijske karakteristike, ispitivane grupe se statistički nisu razlikovale (ITM, 27,28±8,28kg/m2 vs 28,72±5,75 kg/m2; t-1,306, a p=0,197, obim struka 95,70±12,96cm vs 94,58±12,96cm). Srednje vrednosti sistolnog krvnog pritiska u studijskoj grupi II bile su 144,50±27,37 a dijastolnog 86,30±11,08 mmHg, a u grupi koja je bila na oralnim hipoglikemicima 137,00±27,37mmHg za sistolni a dijastolnog 83,11 ±10,08 mmHg, r-0,00, p=1,00, nije bilo statistički značajne razlike među grupama. Bolesnici studijske grupe II nisu imali značajno veće vrednosti holesterola (6,02±1,59 vs 5,73± 1,29mmol/L; p=0,501), LDL holesterola (3,75±1,35 vs 3,94±1,21mmol/L; p=0,55), HDL holesterola (1,14±0,61 vs 1,02±0,27mmol/L; p=0,005), glikemije (10,2±8,15 vs 9,2±1,4mmol/L; p=0,183), u odnosu na grupu I, dok su vrednosti triglicerida su bile značajno veće (2,49±2,03 vs 2,00±1,22mmol/L; p=0,01). Poređenjem vrednosti HbA1c, statistički značajna razlika nije ustanovljena (8,8% vs 7,8%; t-2,946, p=0,009). Faktori rizika za razvoj retinopatije kod pacijenata sa dijabetesom tip 2 bili su značajno zastupljeni u obe ispitivane grupe.

Ishrana je jedan od bitnih faktora koji može da dovede do ranijeg gubitka koštane gustine. Unos dovoljne količine voća i povrća, koje sadrže različite karotenoide (karoten, uključujući beta (ß)-kriptoksantin, lutein, likopen, ß-arotin, astakantin i rutin), ima podsticajnu ulogu u osteogenezi. Eksperimenti in vitro ukazuju da jedan od karotenoida, ß-kriptoksantin, ima dvostuku ulogu u homeostazi koštanog tkiva : inhibiše osteoklaste i na taj način smanjuje reapsorpciju koštanog tkiva, a sa druge strane stimulativno deluje na osteoblaste i uvećava koštanu gustinu. Cilj našega rada je bio da utvrdimo da li postoji korelacija između nivoa koštane gustine i nivoa karotenoida. Uradili smo ostodenzitometriju kod 52 žene, izmerili smo ukupni skor karotenoida u ljudskoj koži in vivo pomoću Ramanove spektroskopije. Nakon obrade dobijenih podataka našli smo značajnu negativnu korelaciju između stepena gubitka koštane gustine i nivoa karotenoida (p<0,05). nivoa karotenoida u koži (Skin carotenoid scor) je posledica oksidativnog stresa koja ima reperkusije i na koštano tkivo jer dolazi do povećanja reapsorpcije koštanog tkiva i do povećanja stepena gubitka koštane gustine.

Profesionalno sagorevanje na poslu je stanje psihičke i fizičke iscrpljenosti. Kompleksni fenomen profesionalnog sagorevanja predstavlja umor gde je odnos prema radu recipročan doživljavanju umora. Ovaj fenomen je oduvek bio poznat zaposlenima, a danas je sve češće tema istraživanja. Najznačajnije komponente profesionalnog sagorevanja (burnout syndrome) jesu osećanje emocionalne i fizičke iscrpljenosti, smanjeno lično zadovoljstvo poslom, a kada je posredi medicinsko osoblje, i promenjen odnos prema bolesnicima. Sindrom profesionalnog sagorevanja na poslu je sastavni deo pružanja zdravstvene zaštite pacijentima, naročito u psihijatrijskim ustanovama. U radu je prikazan nivo emocionalne i fizičke iscrpljenosti nakon posla u periodu 2010-2012. godine, kao i prediktori koji utiču na profesionalno sagorevanje. Prediktor koji se u svim godinama posmatranja izdvojio kao najvažniji u emocionalnoj (u rasponu 9,6-17,0%) i fizičkoj (u rasponu 8,2-13,6%) iscrpljenosti nakon posla, s najvećim parcijalnim doprinosom u konačnom modelu, jeste neposredna saradnja s kolegama.

Deca su sve češće izložena povredama među kojima su povrede zuba često zastupljene. Zastupljenost traumatskih povreda zuba varira u odnosu na uzrast dece, zbog čega se pojedine starosne grupe smatraju podložnijim za njihov nastanak. Cilj ovog rada je bio da se utvrdi i analizira zastupljenost i distribucija traumatskih povreda zuba, vrsta povreda zuba, kao i mesto i način nastanka povreda. Istraživanjem je obuhvaćeno 404 dece (204 dečaka i 200 devojčica) uzrasta 3 do 6 godina, koja su metodom slučajnog uzorka odabrani iz obdaništa na području severnog dela Kosovske Mitrovice. Povrede zuba su klasifikovane prema klasifikaciji Andreasena baziranoj na sistemu koji je prihvatila Svetska zdravstvena organizacija. Rezultati istraživanja su pokazali da su povrede zuba zastupljene kod 14,11% ispitivane dece i da su najzastupljenije u uzrastu 3 (21,25% ) i 4 godine (15,95%). Zastupljenost povreda zuba se razlikovala samo između grupa dece uzrasta 3 i 6 godina (hi-kvadrat test =3,49; p= 0,06). Od ukupnog broja pregledane dece 15,69% dečaka i 12,50 devojčica je imalo povredu zuba. Različite vrste povreda zuba su bile slično distribuirane u različitim uzrastima dece, pri čemu su najzastupljeniji nekomplikovani prelom gleđi i dentina (28,07%), zatim naprsnuća i prelom gleđi krunice zuba (24,56%). Kod 52,63% dece pad je bio uzrok povrede zuba, dok je udarac u tvrd predmet uzrok povrede zuba kod 29,82% dece. U uzrastima dece 4, 5 i 6 godina, povrede nastale prilikom pada ili udaraca u tvrde predmete su zastupljene sa malom razlikom. Većina povreda zuba u dece se dogodila u dvorištu (35,09%) ili u kući (33,33%). Na osnovu dobijenih rezultata istraživanja možemo zaključiti da su povrede zuba u ispitivane dece zastupljene u relativno visokom procentu obzirom na broj i uzrast dece, kao i da su najčešće u uzrastu od 3 godine.