Dijagnostikovanje različitih patohistoloških promena u prostati u najvećem broju slučajeva bazira se na sigurnim benignim, odnosno malignim karakteristikama. Periacinusne pukotine (PP) spadaju u pomoćne dijagnostičke kriterijume i opisuju se kao nesigurne maligne karakteristike. Na osnovu prisusutva i obima PP, pregledanih na velikom mikroskopskom povećanju (400x), žlezde su svrstane u 3 grupe: grupa 1–žlezde bez periacinarnih pukotina ili kod kojih su periacinarne pukotine prisutne u ≤50% žlezdane cirkumferencije; grupa 2–žlezde sa periacinarnim pukotinama prisutnim u >50% žlezdane cirkumferencije, a nalaze se u <50% prisutnih žlezda i grupa 3-žlezde sa periacinarnim pukotinama prisutnim u >50% žlezdane cirkumferencije, a nalaze se u ≥50% prisutnih žlezda. Cilj našeg rada bio je da se utvrdi značaj prisustva PP u adenokarcinomu prostate (ADKP) Gleason score-a 7(3+4) i 7(4+3) i da se korelacionom analizom njihovog odnosa prema parametrima od prediktivnog značaja (preoperativne vrednosti serumskog prostata specifičnog antigena, tumorski volumen, klinički stadijum i stepen fokalne neuroendokrine diferencijacije) utvrdi postojanje razlike u njihovoj pojavi u navedenim ADKP. Istraživanje je obuhvatilo 33 ADKP Gleason score-a 7, odnosno 26 (78,79%) ADKP 7(3+4) i 7 (21,21%) ADKP 7(4+3). Kod ADKP Gleason 7(3+4) periacinusne pukotine se češće javljaju kod tumora koji su manji, bolje diferentovani (stvaraju više PSA), koji se dijagnostikuju u manje uznapredovalim kliničkim stadijumima i koji pokazuju manji stepen fokalne neuroendokrine diferencijacije. Kod ADKP Gleason 7(4+3) periacinusne pukotine se češće javljaju kod tumora kod kojih se stvara manja količina serumskog PSA (slabije diferentovani) i kod tumora koji su dijagnostikovani u uznapredovalim kliničkim stadijumima. Periacinusne pukotine predstavljaju češći nalaz kod adenokarcinoma prostate Gleason score-a 7(4+3) koji imaju goru prognozu, što PP svrstava u red važnih pomoćnih kriterijuma za dijagnozu adenokarcinoma prostate.

Postavka našeg istraživačkog problema zasniva se na dokazivanju korelacije difuznog oštećenja neuronskih i neneuronskih supkortikalnih struktura oslabljenom vaskularizacijom u dužem premorbidnom periodu sa kliničkom manifestacijom kognitivne disfunkcionalnosti. Glavni cilj našeg istraživanja je vizualizacionim metodama (CT i MRI) dokazivanje atrofije supkortikalnih moždanih struktura i povezavanje sa kognitivnom disfunkcionalnošću po obimu do dementne mnestičke deteoriracije. Istraživanje je sprovedeno u dve istraživane grupe bolesnika na bolničkom lečenju, A i B, koje su istovremeno sebi i kontrola. Obe grupe činilo je po 40 bolesnika oba pola životne dobi od 50 do 70 godina. Rezulati našeg istraživanja su potvrdili da je kognitivno funkcionisanje oštećenjo kod svih bolesnika sa utvrđenom supkortikalnom moždanom ishemijom i redukcijom neuronskih i neneuronskih supkortikalnih struktura dijagnostikovanih vizualizacionim imidžing dijagnostičkim metodama. Disfunkcija kognicije po težini je recipročna psihometrijski potvrđenom obimu supkortikalna atrofije, tj. redukcije moždanih struktura.

The aim of this study was to evaluate the diagnostic accuracy of ischemia modified albumin (IMA) alone, or in combination with cardiac troponin T (cTnT) and electrocardiogram (ECG) findings for diagnosis of acute coronary syndrome (ACS). The study included patients with acute chest pain suggestive on ACS, recruited within 6 hours from onset. Patients were classified in ACS group and non-ischemic chest pain group (NICP). Of 84 patients, 49 were diagnosed with ACS and 35 with NICP. IMA was significantly higher in ACS group (p<0.0001). The area under receiver operating curve for IMA in ACS diagnosis was 0.95 (p<0.0001). Sensitivity and specificity of IMA for ACS diagnosis were 89.8% and 91.4%, respectively. IMA significantly (p<0.05) improved the sensitivity of ECG and cTnT, alone, and in combination. Sensitivity and negative predictive value of combination of IMA, ECG and cTnT for diagnosis of ACS were 100%. IMA is useful for diagnosis of ACS, in combination with ECG and cTnT.

Pulmonary embolism (PE) and venous thromboembolism are two clinical manifestations of a single entity - venous thromboembolism. PE usually occurs through due thrombi from the lower veins, and in 10-15% of cases are due thrombus from upper veins or right heart failure. Significance is mainly determined by the frequency (1/1000 per year in the adult population; less in younger but significant increase with increasing age), the risk of mortality is important in acute and chronic diseases that are associated with this clinical manifestation. Acute pulmonary embolism is often fatal, with a mean annual mortality of about 30% in untreated. Many deaths occur because of recurrent PE within the first few hours after the initial event. In the nineteenth century, Virchow the mechanism of thromboembolism categorized into three groups: changes in the blood vessel wall, a reduction of blood flow (path) and changes in the composition of the blood (hypercoagulable, prothrombotic). Modern interpretation of the pathogenesis of thromboembolism, which is processed corresponds Virhovljevom concept. In general thromboembolic events can be a result of complications of individual risk factors as increased thrombotic potential.

Dijabetes melitus tip 2 je jedno od vodećíh hroničnih oboljenja u svetu pa i u našoj zemlji, koje predstavlja
značajan faktor rizika u nastanku kardiovaskularnog morbiditeta i mortaliteta. Cilj ovog istraživanja je ispitivanje koji
faktori rizika doprinose nastanku koronarne bolesti kod gojaznih pacijenata sa dijabetes melitusom tip 2. U studiju je
uključeno 82 gojazna pacijenta, od toga 52 sa dijabetes melitusom i 30 bez dijabetes melitusa, sa angiografski dokazanom koronarnom bolešću. Kod svih je sprovedeno kliničko ispitivanje, laboratorijske analize i ehokardiografski pregled. Na osnovu rezultata ispitivanja utvrdili smo da je distribucija faktora rizika kao što su arterijska hipertenzija,
porodično opterećenje koronarnom bolešću, pušenje, konzumacija alkohola bila istovetna u gojaznih pacijenata sa i
bez dijabetes melitusa. Ehokardiografki je nađena statistički značajno veća leva komora, niža ejekciona frakcija, veća
leva pretkomora i značajna mitralna regurgitacija u grupi sa dijabetesom. U grupi sa dijabetesom je takođe češće,
statistički značajno, bila prisutna višesudovna koronarna bolest. Uprkos malom uzorku može se zaključiti da je prisustvo dijabetes melitusa kod gojaznih pacijenata presudno u nastanku težih oblika koronarne bolesti. Težina se ispoljila kroz značajnije strukturne i funkcionalne promene leve komore i broj obolelih koronarnih arterija.  

Akne vulgaris su hronično inflamatorno obolenje pilosebacealne jedinice. Dermatološka obolenja često su asocirana sa psihološkim problemima koje ima pacijent. Psihodermatološke bolesti (akne) su asocirani sa kožnim simptomima koje nisu direktno povezani sa psihom, ali reaguju na emocionalne situacije,kako što je stres. Cilj ovog rada je da se utvrdi da li postoje određene psihološke karakteristike, koje su zajedničke za čitavu grupu obolelih, i da li postoji korelacija između težine kliničke slike i psiholoških parametara. Naše istraživanje je obuhvatilo 30 pacijenata sa tri klinička oblika akni.Za identifikaciju i dijagnostiku psihičkih poremećaja korišćen je test ličnosti Kornel-index. Zastupleni rezultati su neurastenični parametri, parametri konverzije i parametri psihopatije u različitom procentu kod oba pola i različite kliničke slike. Dobili smo pokazatelje za grupisanje više jednovremenih nalaza. Pokazali smo korelaciju udruženih 2-6 psihosomatskih poremećaja kod muškog pola sa lakšim oblikom akni. Kod ženskog pola sa bilo kojim oblikom akni, odgovorni su bili 7-12 udruženih nalaz. Udruženost više psihosomatskih faktora može da bude odgovorna za pojavu bilo kog oblika acne vulgaris

 Atrial arrhythmias are an often and common problem in patients with arterial hypertension. Some recent studies have shown that the electrical pulse delay estimated by echocardiography is prolonged in patients with paroxysmal atrial fibrillation compared to healthy persons. To assess the electromechanical function of the left atrium in patients with various degrees of hypertension compared to healthy persons. The study has included 103 patients with artery hypertension, who were divided into four groups according to the degree of arterial hypertension and 46 healthy persons as a control. The volumes of the left atrium were measured by echocardiography using the disk, active and passive emptying volumes of left atrium and the fractions were calculated. Electrical delay within the left atrium and between the two atria were measured using the tissue Doppler. The values of passive left atrial emptying fraction were highest in patients in the control group and in patients with prehypertension they have significantly declined with the increased degree of hypertension (12.8 vs 12.6 vs 11.2 vs .10.2 vs 9.9%, p˂0.001). The values of the active emptying fractions left atrium were higher in patients in the control group and with prehypertension threy have significantly declined as increased degree of arterial hypertension (28 vs 23 vs 40 vs 40 vs 39%). Electrical delay within the left atrium was significantly lower in patients in the control group and it has been significantly increased as a growing belonging to a group with higher levels of arterial hypertension (6 ... 9 ... 15 ... 23 ... 31 ms, p˂0.001). Patients with prehypertension had significantly higher values of electrical delays within the left atrium compared to the patients in the control group. Electrical delay between the two atria grew significantly as a growing belonging to the group with a higher degree of hypertension (15.6 ... 25.3 ... 35.2 ... 50.2 ... 67.4ms, p˂0.001). The study showed that even patients with regulated arterial hypertension have disturbed electromechanical function of the left atrium. Electrical delay in the atrium between the two atria is extended to the increasing degree of arterial hypertension, which can be explained by the higher risk for atrial arrhythmias in these patients.

Twin to twin transfusion sindrom (TTTTS) je patološko stanje gde blizanac donor „krvari“ u cirkulaciju fetusa recipijenta preko abnormalnih interblizanačkim placentnih anastomoza. Blizanac donor postaje anemičan, hipovolemičan, zaostaje u rastu i kao posledicu ima smanjenu urinarnu produkciju. Kako funkcija gutanja amnionske tečnosti nije oštećena, volumen plodove vode se progresivno smanjuje. Blizanac recipijent postaje hipervolemičan i policitemičan. Višak cirkulišuće krvi i nemogućnost adekvatne eliminacije nekada može da dovede do pojave hidropsa u težim slučajevima. Povećana urinarna produkcija recipijenta vodi pojavi polihidroamniona i prekomernoj distenziji amnionskog kavuma, kompresije i smanjnje perfuzije donora. Redukcija amnionske tečnosti kod donora rezultuje fiksacijom donora uz zid uterusa (najčešće prednji zid), (Slika 1.) (stanje nazvano stuck twin) 1,36.

This paper shows the case of a 70-year-old diabetic patient who was admitted to the ORL and MFS clinic as an emergency case with the right ear otalgia, in the right mastoid extension, facialis paralysis and the right ear suppuration all of which lasted for a month before the hospitalization. On admission, the innitial diagnostics stated canal skin edema of the external hearing canal which made the eardrum impossible to visualize. Granulations at the bottom of the canal were visible. During the admission, the patient was submitted to conservative and surgical treatments which confirmed that it was the case of malignant otitis externa.

Miksofibroliposarkom je miksoidni mekotkivni tumor. Za postavljanje tacne dijagnoze, potrebno je da se drzimo
nekoliko kriterijuma, uglavnom patoloskih. Najvazniji je,svakako, pleomorfozam sa celijskom atipijom izrazenom u,
najmanje,10% tkiva..Većina nastaje u površnim slojevima potkožnog tkiva ili u dermisu. Jasna razlika izmedju low
grade MFLSa i high grade MFLSa nije jasna. Medjutim, rekurentni low grade miksofibroliposarkom je infiltrativan, a
zna da bude vrlo agresivan.Tako metastatske tumore mozemo naci u mezenterijumu,plucima,bubrezima,pleuri i
kostima,i drugim udaljenim organima. Ovakva vrsta tumora vrlo je cesta u donjim ekstremitetima starijih pacijenata.Prognoza i terapija varira od slučaja do slučaja. Lečenje je hirurško a ponekad podrazumeva i hemioterapiju i zračenje.