Increased mortality rate for patients with mental disorders and their shorter lifespan compared to the general public is stated by numerous authors. Services on the Clinic for mental disorders “Dr Laza Lazarević” were reorganized, by introducing intensive care units – level two, i.e. contemporary intensive care of patients was introduced, only without life support. Primary objective of the research was to determine if the introduction of intensive care to the Clinic led to a statistically significant change in the number of fatal outcomes of hospitalized patients. The research was designed as a cross-sectional study and it included 62 patients that have died while being hospitalized at the Clinic for mental disorders “Dr Laza Lazarević” in Belgrade, in 2011 and 2012. Data were collected by retrospective insight in the histories of illnesses and treatment protocols of the Clinic and institutes for pathology and forensic medicine of the Faculty of Medicine in Belgrade. Obtained data were statistically analysed with Student’s T-test and ANOVA test, with a significance level of 0.05. Statistically significant difference was determined in fatalities in 2011 compared to 2012 with p = 0.007, and there were significantly less fatalities in 2012. Statistically significant difference in frequency of fatal outcomes when comparing 2011 to 2012 was determined only when comparing the ward of previous intensive care on one side with the newly established psychiatric intensive care units – level two on the other. High level of significance was determined with p = 0.005. New organizational concept introduced in 2012 has led to more efficient twenty-four-hour care and monitoring of hospitalized patients, suppression of accompanying somatic illnesses which altogether led to a significant reduction of fatal outcomes.

Postavka našeg istraživačkog problema zasniva se na dokazivanju korelacije difuznog oštećenja neuronskih i neneuronskih supkortikalnih struktura oslabljenom vaskularizacijom u dužem premorbidnom periodu sa kliničkom manifestacijom kognitivne disfunkcionalnosti. Glavni cilj našeg istraživanja je vizualizacionim metodama (CT i MRI) dokazivanje atrofije supkortikalnih moždanih struktura i povezavanje sa kognitivnom disfunkcionalnošću po obimu do dementne mnestičke deteoriracije. Istraživanje je sprovedeno u dve istraživane grupe bolesnika na bolničkom lečenju, A i B, koje su istovremeno sebi i kontrola. Obe grupe činilo je po 40 bolesnika oba pola životne dobi od 50 do 70 godina. Rezulati našeg istraživanja su potvrdili da je kognitivno funkcionisanje oštećenjo kod svih bolesnika sa utvrđenom supkortikalnom moždanom ishemijom i redukcijom neuronskih i neneuronskih supkortikalnih struktura dijagnostikovanih vizualizacionim imidžing dijagnostičkim metodama. Disfunkcija kognicije po težini je recipročna psihometrijski potvrđenom obimu supkortikalna atrofije, tj. redukcije moždanih struktura.

Profesionalno sagorevanje na poslu je stanje psihičke i fizičke iscrpljenosti. Kompleksni fenomen profesionalnog sagorevanja predstavlja umor gde je odnos prema radu recipročan doživljavanju umora. Ovaj fenomen je oduvek bio poznat zaposlenima, a danas je sve češće tema istraživanja. Najznačajnije komponente profesionalnog sagorevanja (burnout syndrome) jesu osećanje emocionalne i fizičke iscrpljenosti, smanjeno lično zadovoljstvo poslom, a kada je posredi medicinsko osoblje, i promenjen odnos prema bolesnicima. Sindrom profesionalnog sagorevanja na poslu je sastavni deo pružanja zdravstvene zaštite pacijentima, naročito u psihijatrijskim ustanovama. U radu je prikazan nivo emocionalne i fizičke iscrpljenosti nakon posla u periodu 2010-2012. godine, kao i prediktori koji utiču na profesionalno sagorevanje. Prediktor koji se u svim godinama posmatranja izdvojio kao najvažniji u emocionalnoj (u rasponu 9,6-17,0%) i fizičkoj (u rasponu 8,2-13,6%) iscrpljenosti nakon posla, s najvećim parcijalnim doprinosom u konačnom modelu, jeste neposredna saradnja s kolegama.

Mešoviti anskiozno-depresivni poremećaji su najčešći psihijatrijski poremećaji u ambulantnoj praksi i, prema novijim podacima, obuhvataju 50% psihijatrijskih dijagnoza u primarnoj zdravstvenoj zaštiti. Ova dijagnoza se postavlja kod takvih neurotičnih poremećaja u kojima istovremeno postoje simptomi anksioznosti i depresije, a ni jedni ni drugi ne dominiraju. Cilj ovog istraživanja je da se prikažu sociodemografske karakteristike mešovitog anksiozno-depresivnog poremećaja u Novom Pazaru tokom 2012. godine. Istraživanjem je obuhvaćeno 489 pacijenata sa dijagnozom mešoviti anksiozno-depresivni poremećaj, od ukupno ambulantno 9746 pacijenata lečenih u opštoj bolnici Novi Pazar tokom 2012. godine. Statistički su obrađeni podaci, a varijable su bile pol (muški i ženski), godine starosti (po dobnim grupama) i radni status (zaposlen, nezaposlen i penzioner). Za testiranje razlike između ispitanika za kategoričke varijable korišćen je x2. Rezultati ovog istraživanja pokazuju da je incidenca mešovitog anksiozno-depresivnog poremećaja veća kod žena, i to u razmeri 2:1. Najveći broj pacijenata pripada dobnoj grupi 51-60 godina. Veći procenat obolelih je nezaposlen (39,3%), u poređenju sa zaposlenima (22,3%), a nezaposleni muškarci obolevaju oko pet puta češće od zaposlenih. Podaci dobijeni na prostoru Novog Pazara ne odstupaju od podataka dobijenih u studijama širom sveta. Rast incidence ovog poremećaja u svetu, pa i kod nas, posledica je više razloga: svetska ekonomska kriza, prirodne katastrofe, ratovi, itd. Istraživanjem je utvrđeno da je mešoviti anksiozno-depresivni poremećaj najzastupljeniji u šestoj deceniji života, i to češće kod nezaposlenih, a dva puta češće kod žena.

Deca i adolescenti koji su u sistemu socijalne zaštite, naročito deca u domskom smeštaju, predstavljaju vulnerabilnu populaciju sklonu mentalnim poremećajima. Zadatak ovog rada je da se procene anksiozni poremećaji dece i adolescenata u domskom smeštaju u okviru sistema socijalne zaštite. Studijom je obuhvaćeno 229 dece uzrasta od 8 do18 godina - 111 dece iz domskog smeštaja i 118 iz opšte populacije. Za procenu, otkrivanje i pretragu anksioznosti i anksioznih poremećaja primenjen je SCARED upitnik. Za obradu podataka korišćeni su deskriptivni statistički metod, Pirsonov x2-test i multivarijabilna regresiona analiza. Dobijeni podaci su statistički obrađeni, a rezultati pokazuju da su kod 41,4% dece i adolescenata iz domskog smeštaja postojali značajni anksiozni simptomi. Deca i adolescenti iz domskog smeštaja, u odnosu na kontrolnu grupu, imali su mnogo višu prevalenciju anksioznih simptoma. Multivarijabilna regresiona analiza je pokazala da deca iz domskog smeštaja imaju od 4 do 8 puta veći rizik da razviju neki od anksioznih simptoma u odnosu na adolescente u domskom smeštaju. Prevalencija mentalnih poremećaja u vidu anksioznih simptoma je visoka kod dece i adolescenata koji su u domskom smeštaju sistema socijalne zaštite Republike Srbije u odnosu na decu i adolescente u opštoj populaciji.